Toen je je op een ochtend weer eens naar de bank begaf (Marthe was voor een week of zo naar Parijs) liep je Maurice tegen het lijf. Wat héét! je botste zowat tegen hem aan.

- Wat zie je er toch weer prachtig uit! riep hij spontaan, duidend op je spierwitte jurk en idem pumps, want ondanks het feit dat in die tijd de wasmiddelen oorlog nog niet uitgevonden was, droeg je altijd een schone plunje.

- Zullen we ergens een kahwa gaan drinken? stelde hij voor.

Maar de tijd drong en jullie spraken af voor de lunch. In het restaurant pakte hij je handen beet, die hij met kussen overlaadde, keek je diep in de ogen en zei:

- Ik weet wel dat Marthe voor een paar dagen naar Frankrijk is, kunnen we nou niet weer even de draad van vroeger oppikken?

- Nee Maurice, zei je gedecideerd, ik heb een baan, en thuis heb ik ook nog genoeg te doen.

Maar zo gauw gaf hij niet op.
Na het dessert was het:

- Maar niemand hoeft het toch te weten. Maar stiekem gedoe, daar heb jij al helemaal een hekel aan.

Na de koffie begon hij er dus voor de derde keer over, zijn donkere lok met een sierlijk gebaar uit zijn gezicht vegend.

- Weet je wat, opperde je, het is tenslotte ook Marthe’s appartement. Ik zal haar een telegram sturen met de vraag of ze ermee akkoord gaat.

- Sans blague, lachte Maurice ongelovig, dat doe jij niet!

- Nou, was jouw antwoord, en, terwijl je opstond:

- Kom maar mee, dan lopen we samen naar het postkantoor.

Daar aangekomen vroeg-de-jongen-die-later-artistiek-directeur-zou-worden-van-een-bekend-radio-station:

- Ga je echt een telegram versturen of was het maar een grapje, een practical joke?

En terwijl jij het formulier invulde, gluurde hij geamuseerd mee over jouw schouder.
MAG IK MET MAURICE IN ONS APPARTEMENT EN ZO JA HOE VAAK - schreef je, goed en duidelijk en met kanjers van letters.
En vulde Marthe’s naam en adres in.

Amper had je het verstuurd, of Maurice zette het zodanig op een lachen, dat je dacht: Hij houdt nooit meer op.<

- Ongelooflijk! gierde hij, en wat doen we nu?

- Wachten op antwoord en me morgen komen ophalen voor de lunch.

Twee dagen later kreeg je telegrafisch het volgende antwoord:
NATUURLIJK PRIMA WAT MAURICE BETREFT MAAR GEZIEN NOORDELIJK TEMPERAMENT GETAL ONMOGELIJK IN TE SCHATTEN –
Veel later vertelde Marthe dat ze jouw telegram ’s-ochtends voor dag en dauw ontvangen had, om een uurtje of 7.

- En dat, terwijl ik de avond ervoor behoorlijk laat naar bed gegaan was, voegde ze er nog aan toe.

- Toen ik het in handen kreeg, schrok ik me een hoedje, omdat ik bang was dat het iets ernstigs was. Toen ik het gelezen had, dacht ik dat ik nog droomde. En dat alles op mijn nuchtere maag …

Deze grap was me dan wel ingevallen door toedoen van Georges Sand, ik vond mezelf er niet minder geestig om..

© Marie-José VAN DEN HOUT