Wie ben ik?

Wat bezielt een moderne vrouw op een ouderwetse, vooroorlogse Adler een boek te schrijven, in plaats van er gezellig met de caravan op uit te trekken?
Vervolgens alles in een hoek smijt, er daarna toch weer mee doorgaat, dan een gedeelte verscheurt om, na de stukken aan elkaar geplakt te hebben, er opnieuw aan te beginnen.
Als je bedenkt dat Gustave FLAUBERT bijna vijf jaar lang zat te ploeteren op Madame BOVARY!
Dat hij maanden over één zinnetje piekerde.
’s-Nachts urenlang lag te tobben over de plaats van een komma.. kun je je afvragen of schrijven wel altijd zo’n onverdeeld genoegen is?

Toen ik in de jaren zeventig van Parijs naar Den Haag verhuisde, was ik 2x gescheiden en kwam ik op de redactie van een bekend buitenlands persbureau. Een baan waarvan ik aannam: hier blijf ik de rest van mijn leven.
Had je gedacht!
Op een zonnige dag, waarop de vogeltjes floten, diende ik mijn ontslag in.
Niet alleen vond ik dat geluid véél verleidelijker dan al die ratelende telexen.. ik was toevallig ook verliefd!
Maar mijn verliefdheid heeft (dit voor de HH. historici!) het kabinet den Uyl niet overleefd!
Helaas voor mij, want wat waren die dagen en nachten somber.
Geen baan, geen liefde, bah!
Totdat ik voor mezelf begon te schrijven. En ik moet zeggen: Mijn bloedsomloop, mijn stoelgang en mijn humeur werden er in zeer gunstige zin door beïnvloed.
Van alle bezigheden op deze aarde vind ik schrijven nog steeds een van de meest plezierige.
Mijn idee is dan ook dat iedereen eigenlijk zijn eigen leven op schrift zou moeten stellen.
(En voordat we met z’n allen klonen zijn geworden).

Deze site, GELUKKIG GISTEREN geheten, is dan ook de weerslag hiervan en het eerste deel van een trilogie met dezelfde titel.
Geruchtmakende artikelen heb ik niet gepubliceerd.
Ook vielen mij geen honorifieke onderscheidingen ten deel.
Behalve dan die van Lapine Première Classe op een wijn- en eetfestijn ergens in Parijs.

En dan nog dit: al mijn leuke, Franse vriendinnen zitten er warmpjes bij.
De een is bang om oud te worden.
Een tweede kampt met depressieve aanvallen omdat ze niet genoeg liefde en aandacht krijgt.
Een derde is boeddhiste geworden en slaapt op een houten plank.
Weer een ander heeft pijn aan haar aandelen.

Zelf woon ik tegenwoordig op de rechteroever van de Seine, te weten in NEDERLAND.
Te beleven valt er niets, want de Tijd van de Kersen en de Gevleugelde Revolutie is definitief voorbij.
Ook heb ik zowaar ’n beetje koken geleerd.
Niet iedere dag Hazerug met Verse Vijgen in een Gembersausje, maar toch …
Het neerpennen van deze pagina’s heeft me er tenslotte wel voor behoed definitief in het klooster te treden.
Ook heeft het me duidelijk gemaakt wat BAUDELAIRE bedoelde met:
J’ai plus de souvenirs que si j’avais mille ans.

Ook IK heb herinneringen die niemand me meer af kan nemen.
Kort samengevat:
Veel leesplezier en lang leve de computer!

© Marie-José VAN DEN HOUT