O! Land van Herkomst! O! Wiener Blut! O! Truttig Retourtje!

Nu, ten zuiden van de 36 e breedtegraad, krijg je spijt van je impulsieve daad.
Zo vaak je maar even met goed fatsoen weg kon bij je vrienden, ging je wandelen in je eentje, weg bij hen vandaan, de stad verkennen, mensen ontmoeten.
Je moest een baantje zien te vinden, dat was duidelijk. Des te eerder kon je je retourtje bekostigen.
Weer liep je naar de baai terug. Maar de schoonheid ervan drong ditmaal nauwelijks tot je door. Want je werd misselijk en gaf over.
De echte schoonheid ervan zou je pas retrospectievelijk vele jaren later ontdekken, toen je in het museum van Grenoble voor het schilderij van Henri Matisse stond.
Een olieverf uit 1912 was het, met de eenvoudige naam:
De baai van Tanger.
Een golf van herkenning en intense emotie waarde toen door je heen.
 
In Nederland zijn het de patates frites kraampjes die welig tieren, in Tanger waren het de wisselkraampjes, waar je elke muntsoort kon wisselen.
Ze bevonden zich over de hele stad verspreid.
Vanwege de grote voordelen die eraan verbonden waren en de vele deviezenmoeilijkheden in die tijd, was praktisch ieder land er door een bank vertegenwoordigd. Dit alles was volkomen legaal, want Tanger was een tolvrije transitiehaven.
Het allerleukste spektakel was echter de ‘Cinéma de Paris’, die de rol van beurs speelde. Er werd ook weleens een film vertoond, maar vanuit de telefooncellen van deze bioscoop werden voornamelijk de bepalende koersen voor heel West Europa vastgesteld.
Dit alles hield natuurlijk verband met het toen geldende wisselkoersen-systeem en was afhankelijk van de vraag naar een bepaalde muntsoort.
In een later stadium werden deze koersen tegelijkertijd door de diverse radiostations omgeroepen.
Toen je dit alles zo’n beetje door begon te krijgen, dacht je dat het verstandig zou zijn je geluk maar eens bijou een van de banken te gaan beproeven.
Er zou toch wel ergens een plaatsje zijn, hoopte je in je onverwoestbare optimisme, voor een welopgevoed, representatief meisje, zoals dat in advertentie’s heet,
dat vloeiend haar talen sprak en schreef …

© Marie-José VAN DEN HOUT