Wat Baudelaire als zijn spleen betitelde, sloot volkomen aan bij wat jij in gedachten jouw eigen heimwee naar het bloemetjesbehang placht te noemen. Er was echter niemand in jouw omgeving die dat begreep, ook Marthe niet.

‘Là tout n’est qu’ordre et beauté
Luxe, calme et volupté’..

Toch is die rust maar ogenschijnlijk, immers alles in en om ons heen beweegt, ons hele zonnestelsel doet daar vrolijk aan mee. Misschien gehoorzamen wij in ons liefdesspel, net als al die planeten, planetoiden, kometen en andere hemellichamen ook allemaal wel aan bepaalde wetten en draaien ook wij op onze beurt keurig in een welhaast cirkelvormige baan om iets reusachtigs heen.
Echter, zodra twee menselijke polen op deze aarde zich op de een of andere manier tot elkaar angetrokken voelen, graag in elkaars gezelschap vertoeven, om vervolgens weer van elkaar verwijderd te worden, heb je de poppen pas goed aan het dansen!
Toen Marthe in de gaten kreeg dat jij daadwerkelijk naar Nederland terug wilde, viel ze om de haverklap van haar stokje.
Dat is weer eens iets anders als russische roulette!

Toen het de eerste keer gebeurde, stond haar zoontje van zes, die net een paar weken bij jullie logeerde, naast je.
Prompt zette hij het op een gillen.
- Maman, maman, blijf bij ons. S’il te plaît!
Na de tweede keer drong het eindelijk tot je door dat dit wel eens met jouw vertrek te maken kon hebben.
Hierop werd je pas goed nijdig en besloot je terugreis nu definitief te gaan boeken, met datum en al.
Tot je op zekere dag thuiskwam en Marthe je plechtig stond op te wachten, gehuld in een lange moiré rok, een glas champagne losjes in de hand.
- Ik heb m’n baan opgezegd, overviel ze je, en ga met je mee naar Ólland.
Langzaam liep ze naar een hoek van jullie appartement, waar op een van de groen beschilderde kastjes een Pommery Brut klaar stond. Ze schonk ook jou wat in.

In gedachten wandelde je echter reeds tussen de watermolens bij Schermerhorn en terwijl je op jouw beurt je glas hief, snoof en rook je als het ware al de lucht van een palingrokerij, voelde je de zilte Noordzeelucht langs je wangen strijken en verlangde je met de minuut meer en meer terug naar dat zonovergoten Bezuidenhout, ja zelfs naar gutsende regen in de goot.
Al die prachtige luchten van Ruysdael dansten voor je geest, je keek omlaag en zag groeiend mos tussen de stenen daar waar Fatima net gedweild had, je keek op en in plaats van Marthe zag je weilanden vol trage koeien, wiegende bomen in een briesje.
Ik verlangde ernaar in een of ander museum composdities van Mondriaan te kunnen gaan bewonderen of houtsnedes van Escher, je verlangde naar de felle kleuren van Appel, je wilde het Vrolijk Gezelschap van Jan Steen weer zien en het Meisje met de Parel in het Mauritshuis in Den Haag.
Je verlangde naar de gestyleerde vrouw van Matthijs Maris, naar de jonge Stier van Potter, naar de Rotterdamse Haven van Jongkind, de Vissersboten van Mesdag, het Landschap van Roelofs, la Berceuse van Van Gogh, de Kaasmarkt van Toorop, de Joodse Bruid van Rembrandt en naar het gezicht op Delft van Vermeer.
Het hield niet meer op.
Je droomde van sleepboten op de Schelde, wuivende korenvelden in de wind, blonde schapen op een dijk, bloemvelden tot ver voorbij Lisse, hevig onweer boven de Veluwe en een wandeling met lange laarzen.
Voor je geest doemde het Raadshuis van Enschede op en het Stadhuis van Maastricht en het mooie Provinciehuis van Middelburg en de grachten van Leiden en de gebogen spijlers van de brug over de Waal ...
Maar geen enkele gedachte, of associatie met over de Tweede Wereldoorlog ...
- Proost, zei je tegen Marthe en schoof de zegelring van je vader aan een van haar vingers. Het enige voorwerp waar je aan hechtte.

Ze toonde een volgekrabbeld velletje ruitjespapier van haar zoontje uit Frankrijk, die het zo naar zijn zin had gehad in Tanger, bij jullie, dat hij graag terug wilde komen als dat mogelijk was.
De vele taalfouten waar die brief van wemelde zijn je altijd bijgebleven.
Waar ook ter wereld, je zult helaas altijd wel het dochtertje van de leraar Nederlands blijven.
En Gerrit Achterberg?
Daar hebben we het een volgende keer nog wel over.
Na jouw gezeur over Hemingway is dat toch wel het minste ...

© Marie-José VAN DEN HOUT