Wat wist ze van je, Marthe? Helemaal niets, maar dat was juist het leuke.
Jullie dronken nu regelmatig een kahwa op een terrasje. Maurice toonde zich een sportief verliezer en deed meesmuilend een grote stap terug. Toch begreep je zelf niet zo goed wat er allemaal gaande was. Voor jou kwam pas later wat meer duidelijkheid in de situatie.
Dat was de dag waarop Marthe er plompverloren uitflapte:
- Ik ben verliefd op je, maar ik weet niet hoe ik HET moet aanpakken!

- Ik wil eerst een baantje, Marthe, zei je vriendelijk, doch beslist.

Daarna kunnen we altijd nog praten over HET. Oftewel ÇA.
Wat die nonnen bezield had zo hoog op te geven over jouw talen! Je Frans van toen leek op dat van Martina Navratilova na dat bewuste tennistoernooi tegen Chris Evert op Roland Garros en het kostte je heel wat inspanning zo nu en dan een aardige treffer te plaatsen.

- Weet je wat het is, zei Marthe de daarop volgende keer, terwijl ze haar ogen in jouw ogen priemde, mijn Engels is zo abominabel slecht, anders had ik wel een bijbaantje kunnen krijgen op een bank hier.

Je veerde op. Je backhand, hoe stond het met je backhand?

- MIJN Engels is best wel goed, zwiepte je krachtig terug.

De bal was in.

- En een bijbaantje is toch ook een baantje? vervolgde je nog.

De bal stuiterde.
Marthe’s antwoord was een ace:

- En als we het eens SAMEN deden?

Breakpoint.
Beheerst kon je de bal nog net over het net tillen.

- Laten we dat dan maar proberen, we zien wel hoe het uitpakt, antwoordde je.

En gaf je gewonnen.
Marthe speelde het meesterlijk. Nauwelijks waren jullie binnen bij de bankdirecteur, of ze zei:

- ZIJ voor het Engels en het Duits, IK voor het Frans, en dat alles voor de prijs van EEN.

- Hoezo, vroeg de directeur, ook een Fransman, van de een naar de ander kijkend.

- Nou, heel eenvoudig, zei Marthe, zij zoekt een baantje en ik heb er al een, maar ze moet toch INGEWERKT worden?

- Daar zit wat in, antwoordde hij, even aarzelend nog.

Toen ineens:

- Waarom ook niet eigenlijk. Het is het proberen waard.

- Gelukt! triomfeerde Marthe, toen jullie weer buiten stonden, ik wist het gewoon, waar vindt hij anders twee zulke klassenvrouwen voor zo’n luttel bedrag? Zag je hoe hij keek?

En of je dat gezien had! Een paar dagen later zouden jullie al beginnen.Het was de eerste zelfuitgevonden deeltijdbaan aller tijden. Maar wat zijn Fransen toch snel van begrip als het om de essentie van de dingen gaat!

© Marie-José VAN DEN HOUT