Omdat Beth je verteld had dat ze gedurende de oorlog in het verzet gezeten had, toonde je een soort consideratie, en wilde je haar, alsook haar broer, zoveel mogelijk ontzien. Maar sinds hun leugen van de fabriek, begon je zelfs aan dat fraaie verzetsverhaal te twijfelen.

Hun overmatig drankgebruik deed bij jou trouwens helemáál de deur dicht.
Jij die dacht dat nu juist achter je gelaten te hebben!
En na de hoge noten van het eerste uur bij het zien van die prachtige baai en jouw ongebreideld enthousiasme over hun huisvesting daar in die bergen, was er tussen jullie drieën geen enkel ander muziekje meer dan een eentonig gedreun. Innerlijk distantiëerde je je elke dag meer en meer van Beth, haar broer, en hun levenswijze..
De hoge C heb je met hen dan ook nooit meer gehaald..
Maurice, daarentegen, kon je nog weleens verrassen met een uitbundige solo, of een sprankelend slotakkoord.
Want nooit, maar dan ook nooit, waren jullie ontmoetingen saai.
Zo zaten we op een middag op een klein terrasje heerlijke pepermuntthee te drinken, toen hij ineens begon te vertellen dat veel sterren uit de filmwereld in Tanger een huis bezaten, waar ze zo nu en dan vertoefden. De enige actrice, die nauwelijks lacht in haar films en wier spel jou zo fascineerde, Greta Garbo, schitterde echter door afwezigheid.
Hij vertelde toen, dat Garbo haar ochtendkrant voor de helft van de prijs placht door te verkopen aan haar dienstbode.
Daar kon je nog wel om grinniken.
Je had toen nog niet de biografie gelezen die John Bainbridge, in 1955, in Londen, over haar zou schrijven.
Een zorgvuldig samengesteld boek, dat buiten veel anekdotes, een goed inzicht verschaft in achtergronden en karakter van die enigmatische vrouw die zich graag verschool achter evenzovele namen als: Miss Karen Kund, Miss Jane Emerson, Miss Emily Clark, Miss Mary Holmquist of Miss Gussie Berger. Als ze maar geen Garbo hoefde te zijn!
Bainbridge over Garbo en DE KRANT – (Ik heb het bewuste boek nu voor me): ‘Haar butler, Gustaf, mocht nog geen cent aan kranten uitgeven. Nadat hij Greta bij de filmstudio’s had afgezet, kocht hij er echter zelf wel een, die hij uit zijn eigen zak betaalde. Op haar verzoek liet hij, als hij de krant gelezen had, deze dan op haar slaapkamer voor haar achter …’
‘Deze verstandige gewoonte’, schrijft Bainbridge verder, ‘stelde Garbo in staat een weliswaar kleine, doch dagelijks terugkerende uitgave te vermijden.’
Diep in gedachten begaf je je op een ochtend weer eens naar de Rue Goya, waar de studio’s van Radio Tanger International gevestigd waren.
Bijna werd je halverwege door een open Rolls Royce aangereden, met achter het stuur een zonverbrande, breedlachende man, met schitterende tanden, die zich uitputte in excuses. Toch was jezelf ook nogal onoplettend geweest, dus wuifde je alles met een nonchalant gebaar weg. Wel waren jullie allebei hevig geschrokken, maar verder was er eigenlijk niets aan de hand.
Toen de auto zich weer in beweging zette en je enigszins tot jezelf gekomen was, vroeg je de omstanders in het Engels of zij die man soms kenden.
Zo kreeg je te horen dat het de wagen van een zekere Paul Morand was, een berucht schrijver.
Zo sportief, dacht je nog, wat een knappe vent!

• Weet jij wie mij bijna overreden heeft, grapte je tegen Maurice, bij aankomst daar, Paul Morand met zijn Rolls.

Een klein leugentje om het voor jezelf interessanter te maken. En je beschreef het incident.

• O, dat zal zijn chauffeur dan wel geweest zijn, antwoordde Maurice droogjes, hij zit zelf nooit achter het stuur.

Dat was een goeie!
Paul Morand was een Parijse journalist-schrijver en diplomaat, tuk op reizen en dure auto’s. En met een ‘penchant’ voor jonge jongens, zoals ik tegelijkertijd ook van Maurice vernam..
Een andere keer liepen jullie samen zo’n beetje verliefd te zijn, toen Maurice ineens een bepaalde richting uitwees en zei:

• Daar heb je zowaar Barbara Hutton!

Je onderscheidde echter alleen maar een levensgrote hoed, tussen veel andere mensen in.

• Ook zij heeft een optrekje hier in Tanger, vertelde hij, waar ze honderd miljioen dollar voor neergeteld heeft, het dubbele van wat Franco ervoor bood!

Omdat je in de veronderstelling verkeerde dat Barbara Hutton een Amerikaanse filmster was, legde Maurice je geduldig en in grote lijnen haar leven uit.
Ze was een van de rijkste vrouwen van de wereld, vertelde hij, zoniet De rijkste, ze is getrouwd geweest met Gary Grand, ging hij verder, vandaar waarschijnlijk jouw idee van een filmster. Of misschien was je in de war met haar naamgenote Betty Hutton.
Nog zei het je allemaal niet zoveel.

• Ze komt ook aan het Engelse Hof, vervolgde Maurice, haar Rolls heeft als nummerbord BH 1 en regelmatig kun je hier in de haven nog kisten zien uitladen,

met in grote letters HUTTON WOOLWORTH erop, ik heb haar ook mogen interviewen, voor de radio, ze is erg geïnteresseerd in Oosterse godsdiensten.

• Ben je dan bij haar thuis geweest? vroeg je, geïntereseerd.

• Ja natuurlijk.

En even later:

• Je denkt toch niet dat ze naar de studio’s van Radio Tanger gekomen zou zijn, soms?

Je lachte maar wat. Naar het nummerbord van Paul Morand had je niet gekeken.
Alleen dat lachende, gebruinde gezicht was je bijgebleven.
Sindsdien is echter ook HAAR leven op schrift gesteld, een welhaast on-ge-loof-lijk iets!
Op haar zesde erft ze 40 miljoen dollar en op haar negen-en-twintigste trouwt ze inderdaad met Gary Grant, de enige echtgenoot die haar niet uitgezogen    heeft. Na een mislukte zelfmoordpoging trouwt ze opnieuw en ditmaal met die playboy van een Rubirosa, die haar de dag na haar huwelijk laat zitten om er met Zsa Zsa Gabor vandoor te gaan. Om beurten is ze vervolgens prinses, barones, opnieuw prinses om, als ze vijftig is, voor de zevende keer te hertrouwen.    
Haar enige zoon, eveneens inzet en speelbal van een miljoenenspel en opgeëist door de vader, komt bij een vliegtuigongeluk om het leven. Dan slaan bij haar alle stoppen door en wordt ze met de dag onredelijker. Vaak vertoeft ze in Parijs, waar ze het ene grandioze feest na het andere geeft, maar in 1963 woont ze opnieuw voor enige tijd in Tanger, de enige   plek die ‘haar wat vergetelheid schenkt’.
Hier echter laat deze prachtige vrouw zich inpakken door twee broers, die samen een soort pact gesloten hebben.
De een schrijft de Oosterse gedichten, waar ze zo dol op is, de ander, die haar huwt, doet voorkomen of hijzelf de auteur ervan is.
Een moderne versie van Cyrano de Bergerac, alleen was hier van liefde geen sprake.
Als haar beste vrienden haar voor deze bedriegerij waarschuwen, worden ze zonder pardon de laan uitgestuurd.
De enige trouwe vriend die haar aan het eind van haar leven nog is komen opzoeken in Beverly Hills is Gary Grant geweest, haar eerste man.Noch Amerika, noch Frankrijk hebben zich over haar vrijgevigheid te beklagen gehad.Een edelmoedig karakter, sterk en zwak tegelijk, en uitermate kwetsbaar, want hunkerend naar liefde, schijnt ze de raad van haar moeder gestalte te hebben willen geven door met de dag te leven en nooit te vergeten dat het in de armen van een man goed toeven is.. soms vergat ze alleen dat ze o zo onberekenbaar zijn.
Los Angeles, Londen, Parijs, Venise, Mexico, Tanger, als een komeet schoot ze door het leven.Niet het soort vrouw dat de plantjes loopt te verzorgen en elke dag stipt om 7 uur naast haar bedje staat.Op haar bankrekening stond het luttele bedrag van 3.500 dollar toen ze overleed.
Dat was in 1979.
Eens een schitterende leeuwin.
NU, op 66-jarige leeftijd, EEN KAALGEPLUKTE KIP…

© Marie-José VAN DEN HOUT