Terwijl mijn jongste broer op de meest slinkse manieren probeerde bijna al m’n zakgeld af te troggelen nam de man, die amper enkele jaren later De kruistocht van generaal Taillehaeck zou schrijven, het op zich mijn opvoeding te vervolmaken.
Zo leerde hij me om met een windbuks te schieten, hoe je met een voetbal kon spelen, het zg. “drijven” – Cruyff kan het ook – maar eveneens hoe ik me kon verdedigen, door iemand een trap tussen zijn benen te geven.
| - |
Een echte dame zit nooit aan haar gezicht of haar te frommelen, onderrichtte hij streng. En denk erom dat je nimmer zeurt of klaagt in het leven, ook al heb je het nog zo moeilijk. Steunen en kreunen veranderen niets aan de zaak. Ik luisterde.
Een andere dag kwam het culinaire gedeelte ter sprake: |
| - |
Nooit je sla of je aardappelen met een mes aanraken, laat staan snijden, zoals die stomme stiefmoeder van je doet, dat is het ergste wat je je kunt indenken. En ook je biefstukje met beleid behandelen, elk stuk vlees dient op een bepaalde manier gesneden. |
Later las ik eens wat J.W.F. Werumeus Buning over “de salade” schreef:
“Nimmer mag enig metaal, zelfs het edele zilver niet, de salade aanraken. Gelijk in Andersens sprookje van de prinses op de erwt, het vorstelijk bloed bewezen wordt door de ontdekking van de ene erwt onder de twaalf donzige matrassen, zo wordt ware culinaire adel bewezen door de vaststelling van het feit, dat er iemand met een mes aan de sla is geweest.
Men heeft het jaren geleden zien gebeuren dat een zeer vermaarde Londense eetgelegenheid verliep, omdat de hertogin van X constateerde dat men er de salade niet scheurde, maar sneed”.
Werumeus Buning had het natuurlijk over de bereidingswijze van de salade,
maar toch…
Il faut quatre hommes pour faire une salade, haalt hij een oude, Franse spreuk
aan.
Vier vrouwen dus!
Un prodigue pour l’huile – Een verkwistende wat de olie betreft
Un avare pour le vinaigre – Een gierige voor de azijn
Un sage pour le sel – Een wijze voor het strooien van het zout
Et un fou pour le poivre – Een dwaze voor de peper
Maar het allerleukste vond ik de anekdote over zijn grootvader die, naar
Buning beweert, na tafel drie uur lang uit wandelen ging, als de houten slabak
niet van tevoren flink met knoflook ingewreven was!
Enige tijd hierna kreeg ik mijn broer’s visie op het moderne converseren
ingepeperd:
| - |
Denk erom, dat je nooit of tenimmer een te voor de hand liggende opmerking
maakt. Zoiets duidt op een banale geest. |
| - |
Zoals mijn stiefmoeder? |
| - |
Zoals je stiefmoeder. Opnieuw die vanzelfsprekendheid dat het uitsluitend mijn stiefmoeder was. Niet de zijne. |
| - |
En als je later in je leven nog eens persoonlijke brieven typt op je
schrijfmachine, vergeet dan nooit de aanvang ervan met de hand te schrijven.
Kwestie van beleefdheid. |
Tenslotte bracht hij me de meest elementaire beginselen bij van dat
dagelijkse, technische wonder dat wij elektriciteit plegen te noemen.
Hij peuterde twee draadjes los, ontblootte deze door middel van een brandende
lucifer, die hij behendig doofde nog net voordat het vlammetje zijn vingers ging
raken, en stroopte dan het zwart geblakerde omhulsel van beide draadjes af.
| - |
Een positief en een negatief, onderwees hij, beide draadjes onder mijn
neus houdend, nooit met elkaar verbinden, denk erom! Daarna zette hij er een
stekker aan. Zeer aanschouwelijk onderwijs, dat wel. |
Later heb ik daar nog best wel profijt van gehad, toen ik in Parijs een
appartement bewoonde, waar de draden van 110 en 220 volt vrolijk door elkaar
over de wanden slingerden, omdat een in gang gezette verbouwing nooit afgemaakt
werd en ik wel in moest grijpen.
Want aan aan
Franse
Linkse
Intellectueel
Heb je
Wat de praktijk betreft
Geen barst!
Liever had ik iemand ontmoet als Johan Frederik Werumeus Buning die met
zoveel gevoel, eruditie en kennis van zaken over onze kropsla schreef.
Die de artisjok en haar problemen in het juiste daglicht wist te stellen.
Die ons aller runderlapje een bijzonder reliëf wist te geven door het de
vergeet-mij-niet onder het vlees te noemen en ons op het hart drukte het toch
vooral te verwennen!
De man tenslotte, die het aandurfde de lof van de linze aan te heffen!
Zijn gedichten ben ik, o schande, totaal vergeten.
Dus niet getreurd – het was toch nooit iets geworden!
© Marie-José VAN DEN HOUT
|
