Kun je niet effe een plattegrondje voor me tekenen, liefste zusje, vroeg mijn broertje me.
Hij bedoelde een plattegrond van Bromborough, een stadje in Engeland, ik kwam er net vandaan.
En:
Als jij nou ‘ns meisjesboeken ging schrijven en ik ga door met mijn jongensboeken. Kunnen we toch samenwerken!
Kun je me niet wat geld lenen?
Mag ik me bij jou verstoppen, vroeg mijn schoonzusje. Ik heb zóó genoeg van je broer!
Wil JIJ niet voor me getuigen, vroeg m’n jongste broertje, tijdens zijn echtscheiding.

Wil je niet voor MIJ getuigen, vroeg m’n schoonzusje, gedurende HAAR echtscheiding.Braaf tekende ik Bromborough voor m’n broer. Het ligt bij Chester, hij heeft er zijn 'Sensatie op een Engelse Vrachtboot' omheen geschreven.
Ik luisterde.
Ik leende.
Ik huilde.
Nee zei ik.
Ja zei ik.
Ja zei ik.
Nee zei ik.

Wil je echt niet mijn vrouw worden, probeerde Peter het voor de zoveelste keer.
Ik doe het niet, antwoordde ik. Al die echtscheidingen!
Nee zei ik. Ja zei ik. Nou ja …….
En trouwde.
Waarom, kun je je achteraf afvragen.
Omdat de inhoud van Peter’s boekenkast me wel beviel. Dan kan ons huwelijk ook nooit misgaan, dacht ik.
Zo bleu, zo onervaren was ik nog.
Maar ook trouwde ik met hem omdat hij Engelse humor zo kon waarderen.
We waren bijvoorbeeld net samen naar de film 'Kind hearts and coronets' geweest, die schitterende satire uit 1949 van Robert Hamer, waarin Alec Guinness in zijn eentje maar liefst acht verschillende rollen neerzet.
En genoten dat we hadden!
Geen van bovengenoemde redenen was natuurlijk echt doorslaggevend, allemaal samen waren ze het echter wel …

Het was een vrolijk huwelijksfeest, daar in de Javastraat, met vele,vele, verschillende mensen.
Echter: wie schitterde door afwezigheid?
Mijn broertje!
Hij kon het niet verkroppen dat ik, in plaats van met Reinier, met Peter trouwde.
Tja, je hebt karakter of je hebt het niet!
Wel aanwezig waren legio lieden die op de een of andere manier met muziek te maken hadden, of zelf musiceerden.
Alsook hun en onze hoffotograaf Woutertje van Gool plus Lou van Rees, die later nog een behoorlijke vinger in de pap zou krijgen bij de organisatie van het North Sea Jazz Festival, in Den Haag.

Ach, was ik maar opgevoed geweest om te trouwen, heb ik weleens gedacht, als ik Peter zo gadesloeg.
Het was zo’n gevoelige, beschaafde jongen, zeer belezen en dol op muziek.
Zo borrelden we in die tijd vaak met een heel stel in de lounge van een hotel in de Passage, soms met, soms zonder mijn broertje, maar het was meestal Peter die in gezelschap altijd wel een leuke anekdote achter de mouw had, niet mijn broertje.

Ik had nu eenmaal geen flauw idee wat het was een huishouden te bestieren.
Van jongsaf aan had ik op eigen benen gestaan, op kamers gewoond.
Een man behagen, het hem naar de zin maken, of stofzuigen, of afwassen, of zilver poetsen, allemaal dingen waarvan ik dacht: Brrrr!
Zo zeilde er, gedurende ons huwelijk, weleens een pan door de keuken, alvorens op het fornuis te belanden, waar zo’n kreng toch eigenlijk thuis hoort.
Ach, het is net een bootje geworden, zei Peter dan heel flegmatisch, terwijl hij het netjes opraapte.
Waarna we ons beiden een hoedje lachten.

Mijn onwetendheid op culinair en op sexueel gebied was zelfs zo groot, dat ik rustig een komkommer in een pan met water gooide, teneinde hem te koken!
Ook gebeurde het wel eens dat Peter op een zondagochtend met opgestoken kraag naar me toekwam, terug in bed soms, na het ontbijt.
'Wat!', piepte ik dan verontwaardigd, 'op zondagochtend mijn echtelijke plicht vervullen, ben je wel goed bij je hoofd! Ga dat ding van je eerst maar eens onder de koude kraan stoppen, dan praten we wel verder!'
'Trouwens .. wat moeten we dan nog de rest van de dag met zulk druilerig weer??'

Het allerergste vond ik niettemin het KOKEN!
Nu kent het Nederlands maar zes werkwoordstijden, in vergelijking met andere talen valt dit dus nog wel mee.
Ik kook, kookte, heb gekookt, had gekookt, zal koken, zou gekookt kunnen hebben ... de gebiedende wijs GIJ ZULT KOKEN! is immers allang
Afgeschaft en een retorische vraag als IKKE? VANDAAG KOKEN? (In gedachten: vergeet het maar!) slaan we ook even over.
Een gewoon, door-de-weeks, regelmatig werkwoord.
Niets bijzonders.
Triljoenen vrouwen door de eeuwen heen die het vóór mij gedaan hebben.
Vele vrouwen die zich er elke dag opnieuw weer mee bezighouden. Wat moeten we VANDAAG weer eten? Enzovoort.
Miljoenen na mij die het zullen blijven doen.
KOKEN, bedoel ik….
Nou, daar daar heb ik nog wel het een en ander over te zeggen!
Een aangezien heel Nederland momenteel in de ban lijkt van het briljante toneelstuk Cyrano de Bergerac, geeft Roxanne op de volgende bladzijde graag haar eigen tirade ten beste, wat betreft HET HUWELIJK.
Met even zoveel zelfspot als Cyrano het zelf deed, mag ik hopen!

© Marie-José VAN DEN HOUT