Ik zal best wel indruk gemaakt hebben, daar en toen in de Vlieg, want enige tijd later stuurde Joop Geesink me een brief, gevolgd door een telegram: OF IK ZO SPOEDIG MOGELIJK CONTACT MET HEM WILDE OPNEMEN. Hij brandde van nieuwsgierigheid kennis met me te maken, want hij vond de plakboeken die ik voor Pia gemaakt had, zo origineel! Nou, daar ging ik dan, op een goeie dag, naar Duivendrecht.

Ik werd ontvangen en meteen aangenomen.
En trad in dienst van Joop Geesink's Dollywood i.o., Duivendrechtsekade 83-87, Amsterdam -
Ik werd verondersteld allerlei succesvolle Amerikaanse songs te illustreren, een beetje op dezelfde manier als ik voor Pia gedaan had, alles gelardeerd met gekke kranteknipsels en zo, maar ook andere invallen die ik kreeg waren goed.
Alles was goed!
Voor die baan moest ik echter wel elke ochtend om zes uur mijn bedje uit, want een auto bezat ik niet.
En daar kwam nog heel wat voor kijken!
Eerst moest ik om een uur of zeven bij mij buiten, precies voor de deur, op de stoep staan. Als het niet al te erg tegenzat, werd ik dan na een poosje wachten en kleumen opgepikt door een jonge knul met een een ratelende koffiemolen (zo noemden we immers dat aftandse, tweedehands Volkswagentje van hem) - Het zekere voor het onzekere nemend - want het was steeds weer een wondertje dat dat ding Wassenaar bereikte - hevelden we onszelf over in de auto van een producer, die ook bij Geesink werkte. Om dan ietsje comfortabeler met z'n drieën verder naar ons werk te tuffen. 
De terugreis was al even omslachtig, wat een gedoe, dacht ik al gauw.
Ik heb er dan ook maar drie filmpjes gemaakt. Allen droegen de naam: NANCY'S MUSICAL SCRAPBOOK.

Drie maanden lang mocht ik er de scepter zwaaien over allerlei bewegende beeldjes .. toen waren de poppen pas goed aan het dansen en had ik er genoeg van.
Maar feitelijk was dit toch wel de voorbode van onze tegenwoordige video clip.
En wie herinnert zich niet Loekie de Leeuw, van diezelfde Geesink?
Allemaal geënt op hetzelfde principe, maar wat een heidens karwei, al die bewegende poppetjes! Vooral technisch gezien was het een hoogstandje, omdat er talloze beeldjes per seconde van een bepaald figuurtje gemaakt moesten worden.
Pas daarna werd er met de camera van mij overgeschakeld naar het te illustreren liedje.

DOLLYWOOD DRAAIT VOOR DE TELEVISIE, schreef de krant op 25 september van dat jaar. Joop Geesink doet een nieuw boekje open!
Verderop werd ik dan geciteerd als iemand die een zeer originele serie maakte onder de titel "That's My Desire".
ZE heeft een een bizarre hobby, vervolgde de filmredacteur die het bewuste artikel schreef, ZE illustreert grammofoonopnamen met kranteknipsels en maakt daar een serie van die evenals alle andere, 13 stuks omvat.

Zo ver is het echter nooit gekomen.
Want ondanks het feit dat dit werk voor mij even een opkikkertje betekende, na m'n rotervaring met die Haagse krant, vond ik hetgeen ik verdiende maar zo zo.
En toen ik, na een gesprek met Joop's broer (die de zakelijke kant beheerde) over een soort contract begon, kreeg ik de wind van voren.
Mijn eerste arbeidsconflict zat erop.

© Marie-José VAN DEN HOUT